Ik heb voor de track Guilini gekozen omdat mij het gebruik van de kinderstemmen in combinatie met de prachtige melancholische muziek erg aanspreekt. Mijn werk gaat over hetgeen wij het leven op aarde en de aarde zelf aandoen. Dat leven wil zich voortzetten en in het mensenleven uit zich dat in het bestaan van kinderen waarin het leven zich verder ontwikkelt. Zij zijn de toekomstige generatie. Al lange tijd is de mens op een destructieve en bijna fatalistische wijze bezig haar eigen ondergang te regisseren. In haar zog neemt ze veel andere organismen mee. Organismen die volstrekt onschuldig slachtoffer zijn van onze menselijke onnozelheid. Onder de mensen zelf zijn de kinderen voor mij dat toonbeeld van de onschuld.

Na mijn intuïtieve keuze vertelde Christophe mij dat het stuk gebaseerd is op een prachtig cultuurhistorisch zwembad in Brugge. Een kleine zwemoase in een drukke stad. De kinderstemmen zijn opgenomen in dat zwembad. Voor de kinderen nog een hele kleine wereld, terwijl de grote wereld onvermijdelijk op hen afkomt. Het contrast van dat nieuwe leven met die cultuurhistorische geschiedenis van het zwembad, is een prachtig beeld van de voortschrijdende generaties.
Ik weet niet of er buiten kastanjebomen staan, maar die heb ik er zelf neergezet. Als kind kon ik niet wachten tot de kastanjes uit de bomen vielen. Ik wilde ze al eerder hebben en sloeg ze uit de bomen. Het verbeeldt voor mij ook de illusie van mijn overwicht op de bomen, net zo goed als dat wij menen een overwicht over de aarde en het leven te hebben. We hebben ons in een wreed verhaal verstrikt en het stuk Guilini geeft daar een heel mooie uitdrukking aan